இதெல்லாம் ஒரு theory இல்ல…
ஒவ்வொருத்தருக்கும் ரத்தத்தில் கரைந்திருக்கும் உண்மை.
‘Goodbye’ என்ற ஒரே ஒரு வார்த்தை… எப்படி ரொம்பக் கசப்பாக இருக்கிறது?
யாரையாவது விடைபெறச் சொல்லணும் என்றால்,
அது ஒரு சாதாரண உரையாடல் இல்ல.
அந்த நேரம்… உடம்பே நடுங்குகிறது.
கை நடுக்கம், இதயம் ஒரு குழந்தை மாதிரி பயந்து போகிறது.
Goodbyes…
சுட்டிருந்த தேநீர் ஆறிப்போன பின் குடிப்பது மாதிரி.
சுவை இருக்கலாம்… ஆனா மிகவும் அருவருப்பு.
நம்ம கையில் யாரோ இருந்த கைப்பிடிப்பு தான்,
இப்போ வெறுமையா இருக்கும்.
ஒரு தெருவில் தனியா நடந்தாலும்
உடனே அந்த missing feeling வந்து விடும்.
கேட்க முடியாத ஒரு பாடல்,
போய்த் தீர்ந்த ஒரு உணவகம்,
பிறந்தநாளே இனிமேல் exciting இல்ல.
அந்த ஒருவரின் absence…
நம்ம favourite chocolate கூட குறை சொல்ல வைக்கும்.
எரிக்க முடியாத நினைவுகள்…
விடுவிக்க முடியாததின் காரணம் என்னனு தெரியும்?
நினைவுகள்.
அதை delete செய்ய command இல்லை.
அதை erase பண்ண rubber இல்லை.
அவருடைய நினைவுகள் நம்ம ரத்தத்துல கலந்து கிடக்குது.
ஏன் என்றால்… நிறைய love, நிறைய pain, நிறைய hope இருந்தது.
அந்த நபர் நம்மை காயப்படுத்தினாலும் கூட,
அவரைப் பற்றிய எண்ணங்கள் நம்மை விடவே மாட்டாது..
ஒவ்வொரு இரவும் நினைவுகளை எரிக்க முயற்சி செய்வோம்…
ஆனா அந்த fire கூட நினைவுகளுக்கு மேலும் warmth கொடுக்கும்.
எரியாமல்… இன்னும் உயிரோடு இருக்கும்.
மறக்க முயற்சிப்பது…
மழையைப் பார்த்து “பூக்களை நினைவில் வைத்துக்கொள்ளாதே” சொல்லுவதைப் போல.
பூவும் பதில் சொல்றது:
“நீ சொன்னாலேன்னா நான் கேட்கவே வேண்டாம்…
இந்த துளிகள் என் தோலின் ஒரு பகுதிதான்.”
வலியிலிருந்து விலகுவது… சில நேரங்களில் ஒரு தேவை
அன்பு ஒரு stage-இல் போராக மாறிவிட்டால்…
அது முடிவில் சமாதானமாக முடிவதில்லை.
போர் எப்போதும் நம்ம நேசிக்கும் எல்லாத்தையும் பறித்துத் தான் விடும்.
ஆகையாலே…
அழிவு தொடங்குவதற்கு முன்பே விலகுவது தான்
உண்மையான வெற்றி.
உடைந்த பொருட்களை யாரோ replace பண்ணலாம்,
ஆனா நம்ம உடைந்தால்?
நம்மை replace பண்ண யாரும் இல்லை.
இதயத்தை இழக்கிறோமோ என்ற பயம் காரணமாக
நாமே விலக நினைப்போம்.
விடுப்பது வேதனை…
ஆனால் சில நேரங்களில்
அதே வேதனையிலிருந்து தப்பிக்க விடுவிக்க வேண்டும்.
Healing… மெதுவா வரும் ஒரு beautiful process.
யாராவது “மறந்து விடு” என்று சொன்னாலே
அது ஒரு button கிடையாதா?
Healing என்பது
யாராவது wrap பண்ணி gift குடுப்பது மாதிரி கிடையாது.
ஒவ்வொரு காலையும்
சூரியன் முகத்தை தொட்டபோது…
அந்த நாளை நீ மறக்க முயற்சிக்கிறாய்.
அது தான் healing.
ஒரு நாள் உன் உலகம்
யாரோ போனதால் இடிந்து விழுந்தாலும்…
அதை மீண்டும் கட்டியெழுப்புற strength
உனக்குள் இருக்கிறது.
ஒரு நாள்…
உன்னை விட்டுச் சென்ற அந்த நபரின் முகத்தை
நினைவில் கொள்ள கூட
சிறிது நேரம் எடுக்கும்.
அதே நாள் தான் நீ சற்றே நிம்மதியாக
மூச்சு எடுப்பாய்.
விடுவிப்பதின் வலி திடீரென்று வரும் புயல் இல்ல.
அது ஒரு நீண்ட நாள் போராட்டம்.
ஆனா அந்தப் போராட்டம் தான்
உன்னை மீண்டும் வலிமையாக்கும்.
ஒரு விவசாயி பயிரை இழந்தாலும்
மீண்டும் நிலத்தை உழுது
விதைகளை விதைப்பான்.
அதே மாதிரி…
நம்ம மனசும் மீண்டும் மலர முடியும்.
